Πολλοι άνθρωποι σπαταλουν την ζωη τους σε μια εναγωνια αναζήτηση της ευτυχίας, σ’ ένα αδιάκοπο κυνηγητό της χαράς.

Ενεργούν σαν να πρόκειται αυτά τα πράγματα να βρίσκονται κάπου εκεί έξω και όχι μέσα σε μας. Την αλήθεια αυτή οι Αρχαίοι Έλληνες την εκφράζουν στον μύθο του Νάρκισσου.

Σύμφωνα με τον ελληνικό μύθο, ο Νάρκισσος ήταν ένας όμορφος νέος τον οποίο ερωτεύτηκε η νύμφη Ηχώ.

Η Ηχώ είχε στερηθεί την ικανότητα της ομιλίας από την Ήρα και μπορούσε μόνο να επαναλαμβάνει τις τελευταίες συλλαβές από τις λέξεις που άκουγε. Αφού δε μπορούσε να εκφράσει την αγάπη της στον Νάρκισσο, εκείνος την απέρριψε.

Η Ηχώ πέθανε από ραγισμένη καρδιά. Οι θεοί τιμώρησαν τον Νάρκισσο για τη σκληρή του συμπεριφορά κάνοντάς τον να ερωτευτεί την εικόνα του.

Ο μάντης Τειρεσίας είχε προβλέψει ότι ο Νάρκισσος θα ζούσε μέχρι που θα έβλεπε την εικόνα του. Μία μέρα, καθώς έσκυβε πάνω από τα ήσυχα νερά μιας πηγής, ο Νάρκισσος είδε την εικόνα του να αντικατοπτρίζεται στο νερό.

Ερωτεύτηκε την εικόνα του τόσο πολύ που δεν ήθελε να εγκαταλείψει εκείνο το σημείο. Πέθανε από μαράζι και μετατράπηκε σε λουλούδι, τον νάρκισσο που φυτρώνει στις όχθες των ποταμών.

Ο Νάρκισσος ερωτεύτηκε το είδωλό του αφού είχε απορρίψει την αγάπη της Ηχώς.

Το να αγαπήσει κανείς την εικόνα του, δηλαδή να γίνει νάρκισσος, φαίνεται στο μύθο να είναι η τιμωρία για την αδυναμία να αγαπήσει άλλο άτομο.

Η Ηχώ ,φωνή χωρίς σώμα, είναι η ψυχή που προσφέρεται χωρίς να γίνεται δεκτή

Είναι η προσφορά του άλλου, η κλήση σε σχέση και ο Νάρκισσος την προσπερνά...

Είναι αυτός που ερωτεύεται την αντανάκλαση, όχι την ζωή γιατί ο καθρέφτης δ ε ν πονά,

δ εν ζητά, δ ε ν διεκδικεί. , δεν έχει μνήμη....

Ο Νάρκισσος δεν είναι εγωιστής. Είναι βαθύτατα φοβισμένος. Ο φόβος του είναι ο "αφανισμός "μέσα στη σχέση.

Στην πιθανότητα να καταρρεύσει η τέλεια εικόνα του εαυτού προτιμά τον έρωτα της εικόνας του από τον έρωτα που ριψοκινδυνεύει τη διάλυση του «είναι».

Σε ψυχολογικούς όρους, ο ναρκισσισμός δεν είναι απλώς αγάπη για τον εαυτό,

αλλά ά ρ ν η σ η της ψυχικής συνάντησης.

Ο Νάρκισσος δεν ξέρει να δέχεται. Δεν του έμαθαν πώς.

Συχνά, κάτω από την επιφάνεια του νάρκισσου κρύβεται μια πληγή εγκατάλειψης. Ένας πόνος τόσο πρώιμος και βουβός, που μονάχα η αντανάκλαση γίνεται ανεκτή. Όχι το βλέμμα του Άλλου — που μπορεί να τον δει πέρα από το προσωπείο.

Φιλοσοφικά, ο Νάρκισσος μάς υπενθυμίζει το τίμημα της απομόνωσης.

Η ελευθερία χωρίς δεσμό γίνεται παγίδα.

Η εικόνα χωρίς το σώμα γίνεται φάντασμα. Η αγάπη χωρίς ανταπόδοση γίνεται πτώση στον εαυτό.

Ο Νάρκισσος πεθαίνει, όχι γιατί ήταν εγωιστής, αλλά γιατί κανείς δεν τον έμαθε να αγαπά και να αφήνεται.

Η λύτρωση του Νάρκισσου δεν είναι ο θάνατος του σώματος, αλλά η αφύπνιση της ψυχής.

Το βλέμμα που στρέφεται από την αντανάκλαση στο βάθος. Από το "εγώ είμαι" στο "εμείς είμαστε".