Στον Κρατύλο,( εκδ ΕΛΛΑΝΙΑ) ο Πλάτων μας προσφέρει μια εσωτερική ετυμολογία του Ηφαίστου ως "Φαέως ἱστώρ " δηλ ο γνώστης του φωτός. Αυτό το φως δ ε ν είναι το εξωτερικό, το ηλιακό· είναι το ν ο η τ ό φως της αλήθειας, εκείνο που φέγγει όχι για να βλέπουν οι άλλοι, αλλά για να αποκαλυφθεί η ουσία.

Ο σύγχρονος Ήφαιστος, όπως και ο μυθικός, δ ε ν ανήκει στα κέντρα της εξουσίας.

Συχνά απόρριπτεται από τις «Αφροδίτες» του κόσμου, δ ε ν προσκαλείται στον Όλυμπο των επιτυχιών.

Όμως αυτή η απόρριψη τον κατευθύνει προς ένα πιο βαθύ κάλεσμα: να βρει το νόημα εντός.

Είναι ο άνδρας που δουλεύει εσωτερικά, που κουβαλά ένα τραύμα αλλά το μεταστοιχειώνει σε δημιουργία.

Η ετυμολογική του φύση –φαέως ἱστωρ– αποκαλύπτει πως ο Ήφαιστος δεν κατέχει απλώς τεχνικές γνώσεις, αλλά διαλογίζεται μέσα στη φωτιά, ώσπου η πρώτη ύλη να μεταμορφωθεί σε φορέα ουσίας. Αυτό το φως που «γνωρίζει» δεν είναι εξωτερικό – είναι το φως της συνείδησης που αποκτάται μέσα από τον μόχθο, τη σιωπή, την επεξεργασία του πόνου. Είναι ψυχικός αλχημιστής.

Ψυχολογικά, αυτός ο άντρας ενσαρκώνει έναν εσωτερικό ήρωα χωρίς όπλα.

Είναι βαθιά πιστός σε αυτό που δεν φαίνεται· μπορεί να είναι καλλιτέχνης, τεχνίτης, ερευνητής, θεραπευτής, μοναχικός στοχαστής. Η αποστολή του δεν είναι να φανεί αλλά να μορφοποιήσει. Είναι αυτός που παίρνει το άμορφο χάος της εμπειρίας και το κάνει δομή, έργο, υπηρεσία.

Όμως, αν απομονωθεί πολύ, κινδυνεύει να χαθεί στη σκιά του· να νιώσει αόρατος, ασήμαντος.

Η ψυχολογική του πρόκληση είναι να αναγνωρίσει ο ίδιος την ιερότητα του ρόλου του, ακόμη κι αν δεν την αναγνωρίσουν οι άλλοι.

Να καταλάβει πως η αξία του δεν μετριέται με την επιφάνεια, αλλά με την ποιότητα του φωτός που μεταδίδει – έστω και σιωπηλά.

Και τότε, γίνεται αληθινός Ήφαιστος: γνώστης του φωτός μέσα από τη σκιά, ποιητής της ύλης, αόρατος ναός της μεταμόρφωσης.

Είναι ο άνθρωπος που δεν προσπαθεί να λάμψει , διότι είναι φως. Το φως του, όμως, δ ε ν τυφλώνει αλλά ζεσταίνει, θεραπεύει και μεταμορφωνει...